ਪੰਥਕ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਫਰਜ਼!

ਆਸਤਿਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਰੱਬ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸੁਣੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹਦੇ ਹੁਕਮ ਬਗੈਰ ਪੱਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਝੁੱਲਦਾ। ਪਰ ਇਤਨੀ ਸਮਰੱਥਾ ਕੀ ਕਿਸੇ ਸਿਆਸੀ ਆਗੂ ਵਿਚ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ? ਜੀ ਹਾਂ, ਹੋ ਸਕਦੀ ਨਹੀਂ, ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪੰਰਤੂ ਅਜਿਹੀ ਅਗੰਮੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿਰਲੇ ਆਗੂਆਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਐਨ ਸਰਬ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਰੱਬ ਵਾਂਗ ਹੀ ਚਲਦੀ ਹਵਾ ਰੋਕ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਵਹਿਣ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇ-ਜ਼ਬਾਨੇ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੀ. ਟੀ. ਕਰਵਾ ਰਹੇ ਫੌਜੀ ਵਾਂਗ ‘ਵਿਸ਼ਰਾਮ’ ਕਹਿ ਕੇ ਪੱਥਰ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਅਹਿਲ ਤੇ ਅਡੋਲ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਜਾਂ ਮੁਰਦਾਬਾਦ ਦਾ ਹੋ-ਹੱਲਾ ਮਚਾ ਰਹੀਆਂ ਭੀੜਾਂ ਨੂੰ ਮੂਕ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਵਿਚ ਬਦਲ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਚੁਟਕੀ ਵਿਚ ਹੋਣੀ ਨੂੰ ਅਣਹੋਣੀ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦੇ ਨੇ! ਇਤਿਹਾਸ ਦੀ ਧੂੜ ਵਿਚੋਂ ਅਜਿਹੇ ਬਾਹੂਬਲੀਏ ਲੱਭਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਤੁਸੀਂ ਐਸੇ ਜਿਊਂਦੇ-ਜਾਗਦੇ, ਗੂੰਜਾਂ ਪਾ ਰਹੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਪਰੋਕਤ ਸੱਭੇ ਅਦਭੁਤ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਸਾਫ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਸੰਤ, ਸਿਆਸਤ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਦਾ!

ਸਿਪਾਹੀ ਮੋਰਚੇ ਸੇ ਉਮਰ ਭਰ ਪੀਛੇ ਨਹੀਂ ਹਟਤਾ,
ਸਿਆਸਤ-ਦਾਂ ਜ਼ਬਾਂ ਦੇ ਕਰ ਬਾ-ਆਸਾਨੀ ਪਲਟਤਾ ਹੈ!

ਉਰਦੂ ਸ਼ਾਇਰ ਮੁਨੱਵਰ ਰਾਨਾ ਦਾ ਇਹ ਸ਼ਿਅਰ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਤਮਾਮ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦੀ ਤਰਜ਼ਮਾਨੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਿਹੜਾ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਅੱਗੇ 'ਸੰਤ' ਪਦਵੀ ਲਾਉਂਦਾ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਤਨ 'ਤੇ ਸੰਤਾਂ ਵਾਲਾ ਲਿਬਾਸ ਵੀ ਪਹਿਨਦਾ ਹੋਵੇ, ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਉਸਦੇ ਕੋਲੋਂ ਤਾਂ ਅਜਿਹੀ ਤਵੱਕੋ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਕੁਝ ਕਹੇ, ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੀ ਫੁਰਮਾਉਣ ਲੱਗ ਪਵੇ! ਜੇ ਉਸਦੀ 'ਕਥਨੀ' ਅਤੇ 'ਕਰਨੀ' ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਹੋਣ ਤਾਂ ਉਹ ਬੇਸ਼ੱਕ ਮੂੰਹੋਂ ਕਹੇ ਨਾ ਕਹੇ, ਉਹਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਪੁਕਾਰੇਗਾ-

ਦੂਰ ਥੇ ਜਬ ਤੱਕ ਸਿਆਸਤ ਸੇ, ਤੋ ਹਮ ਭੀ ਸਾਫ਼ ਥੇ,

ਕੋਇਲੇ ਕੀ ਕਾਨ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚੇ, ਤੋ ਕਾਲ਼ੇ ਹੋ ਗਏ !

ਪੰਜਾਬ ਦੇ 'ਸਾਬਕਾ' ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਖਜ਼ਾਨਾ ਮੰਤਰੀ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਬਾਦਲ ਨੇ ਸਬਸਿਡੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਸੁਲਗਦੀ ਚਿੰਗਾਰੀ ਨੂੰ ਭਾਂਬੜ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਬੀੜਾ ਚੁੱਕਿਆ। ਉਹਦੀ ਸੁਰ 'ਚ ਸੁਰ ਮਿਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਚਾਰ ਵਿਧਾਨਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਸੰਤ ਬਾਬਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੀ ਸਨ ਜੋ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਵਿਧਾਇਕ ਹਨ। ਸਿੱਖ ਜਗਤ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ 'ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੇ ਸੰਤ' ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਅਨੰਦਪੁਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਚੱਲ ਕੇ ਜਿੱਥੇ ਸ੍ਰੀ ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਇਕੱਠਾ ਹੋਇਆ ( ਉਥੋਂ ਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਸਦਾ ਲਈ ਵਿਛੋੜੇ ਪੈ ਗਏ ) ਉਸ ਇਤਿਹਾਸਕ ਅਸਥਾਨ ਦੀ ਸੰਤ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਕਾਫੀ ਲੰਬਾ ਅਰਸਾ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ।

http://www.indiaawareness.com/archives/oct10/oorha_and_joorha.htm

ਬੜਾ ਵੱਡਾ ਗੁਨਾਹ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲਿਖਤ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਕਰਨਾ

ਸਕੂਲੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦਾ ਗੀਤ-ਗਜ਼ਲ-ਕਵਿਤਾ ਗਾਇਨ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੱਜਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਕੁੜੀਆਂ-ਮੁੰਡੇ ਆਪੋ-ਆਪਣੀਆਂ ਆਈਟਮਾਂ ਮਾਈਕ ‘ਤੇ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਜੱਜ ਸਾਹਿਬਾਨ ਆਪਣੀਆਂ ਨੋਟ-ਬੁੱਕਾਂ ‘ਤੇ ਨਾਲੋ-ਨਾਲ ਨੋਟ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸਟੇਜ ‘ਤੇ ਆ ਕੇ ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ। ਬਾਕੀ ਜੱਜਾਂ ਨਾਲੋਂ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਕੁਝ ਜਿ਼ਆਦਾ ਹੀ ‘ਕੰਨ ਚੁੱਕ’ ਲਏ। ਮੁੰਡਾ ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹਦਾ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਦੇ ਤੇਵਰ ਤਿੱਖੇ ਹੁੰਦੇ ਗਏ।

ਕਲੀ ਅੰਦਰ ਨਾਨਕਾ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਅਉਤਾਰ…!

ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਨਾਲ ਵਸਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਮੋਹਾਲੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਕਾਗਜ਼ੀਂ-ਪੱਤਰੀਂ ਨਾਂ ਹੈ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨਗਰ ਜੋ ਕਿ ਦਸਵੇਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਮੁਬਾਰਕ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਘੁੱਗ ਵਸਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਇਕ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਤਿੰਨ ਮੰਜ਼ਲੀ ਕੋਠੀ। ਅਮੀਰ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਇਸ ਘਰ ਵਿਚ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਇਕ ਗਰੀਬਣੀ ਔਰਤ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਵੇਰ ਦੇ ਟਾਈਮ ਇਸ ਕੋਠੀ ਅੱਗੇ ਜਾ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਈ। ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਵੜਨ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਘੰਟੀ ਦਾ ਬਟਨ ਨੱਪਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਗੇਟ ਖੜਕਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਗੇਟ ਚੁਪੱਟ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਦੇ ਟਾਇਰਾਂ ਦੀਆਂ ਘਾਸਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਇਆ ਕਿ ਵੱਡੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਕਿਸੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਸੁਵਖਤੇ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਗੇਟ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਅੰਦਰ ਵਲ ਤੁਰ ਪਈ। ਅੱਜ ਟੀ.ਵੀ. ‘ਤੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਕੀਰਤਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਬੀਬੀ ਜੀ ਢਿੱਲੇ-ਮੱਠੇ ਹੋਣਗੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਹ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੇ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਨਿਆਣੇ ਕਿੱਥੇ ਕੀਰਤਨ ਸੁਣਦੇ ਹਨ… ਉਹ ਤਾਂ ਦਸ ਦਸ ਵਜੇ ਤੱਕ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ‘ਚ ਸੁੱਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਬੀਬੀ ਜੀ ‘ਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਜਗਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।